Bloggiddíbloggblogg

Sæl æl æl æl æl... Is there anybody out there? ere ere ere ere....
Allir farnir bara? Já, ég skil það enda hefur þetta partý verið dautt ansi lengi. En nú er ég komin aftur, meira að segja á súdóefidríni og allt. Jájá. Ég er nefnilega aftur orðin veik þannig ég má skella í mig Day Nurse til að vera með meðvitund og verða mjó - það er nefnilega víst svo lystardeyðandi að taka efedrín (listaukandi þó), ekki að ég finni sérstaklega fyrir því, enda hef ég aldrei borðað af hungri einu saman, það eru mun flóknari og sívíliseraðri hvatir á bak við mitt át.
Aber was kann ich ihnen sagen gewesen sein? Jú, Ásta er fallin big time í sína fíkn enda fékk hún hreinasta stöff sem sjónvarpssjúklingur getur fengið - fyrstu seríuna af 24 á DVD. Ég hef ekki séð hana (Ástu sko, ekki seríuna) síðan á sunnudaginn þegar Sölvi kom heim með fullan poka af góssi úr safni dr. Brynju eða sánkti Brynju eins og hún er kölluð hér á heimilinu.
Milli mín og Usher Hall eru síðan menn í gulum göllum að gera skrítnar merkinaga á götuna, gula krossa og tölustafi og strik. Mín kenning er að þetta séu ráðstafanir vegna Blondie tónleikana sem eru annaðhvort í kvöld eða á morgun. Kannski maður athugi hvort það séu til aukamiðar, gaman að sjá Debbie gömlu, nýstrekkt upp á beinagrindina á sér eftir að hafa verið feit og gömul í 15 ár. Lifi pönkið.
Já, einmitt. Og Sölvi er að verða árinu eldri á föstudaginn og vonar til að geta gefið út Gleðileikinn djöfullega um jólin, þá verðið þið öll að hlaupa út í búð og kaupa hann, því hann er ekki bara vel ortur og skemmtilegur heldur verða líka í honum nokkuð fínar myndir eftir Ævar nokkurn laumuskáld og listamann.
En nú eru áhrif apótekarans að dvína þannig ég ætla að slökkva á tölvunni og snúa mér að því að snýta mér, hósta og kjökra undir sæng. Fram að næsta skammti. Veriði sæl.